WAT NEEM JIJ VAN ANDEREN AAN?

“Paul, ik denk dat jij vind dat je er alleen voorstaat in jouw project, klopt dat?” Paul reageert.: “ Nee, dat klopt niet. Tenminste.. Euhm… je zet me wel aan het denken me. Ik realiseer dat ik er een andere aanname over heb. Maar die geldt voor het hele team. Kan ik dat ook checken?” “ Ik denk dat jullie te druk zijn om mij te helpen bij het project, klopt dat?” Paul gaat een voor een de groepsleden af. Hij krijgt vijf keer een ja en één keer een nee. Hij kijkt verrast. Eén van de teamleden vult aan: “Als jij hulp nodig hebt op het project dan vind ik dat we naar onze prioritering moeten kijken”.

Een gesprek direct uit mijn dagelijkse praktijk gegrepen. Maar laat ik er direct bij zeggen, ik ben als teamcoach niet immuun voor aannames. Ook ik heb een batterij stemmetjes in mijn hoofd die mij regelmatig suggesties geven voor aannames. Dan hoor er weer een die me toefluistert:  “Deze interventie gaat ècht niet aanslaan” of me probeert te beïnvloeden met “ze vinden het vast niets”.

Dat is ook niet zo gek. Als teamcoach ervaar ik dezelfde dynamiek als het team. Wat in het team speelt, speelt zich ook bij mij af. Dit team was in de vluchtfase. Ook ik reageer daar op. Op zo’n moment reageert mijn brein met het invullen van wat onduidelijk, vaag of als bedreiging geïnterpreteerd kan worden. Of het nu een echte tijger of papieren tijger is.

Zo zijn we gebakken, het is fijner iets te ‘weten’ dan het ‘niet-weten’ te omarmen. Het weten geeft (tijdelijk) verlichting en houvast. Als teamcoach train ik mezelf om desondanks nieuwsgierig te blijven en het niet te weten. Terwijl in mijn brein iets anders gebeurd. Mijn amygdala vuurt met volle overtuiging waarschuwingssignalen af. De boodschap? ‘pas op’ of ‘Weg van hier!!!’

Inmiddels heb ik geleerd deze signalen te herkennen en ook om ze minder als alleen persoonlijk te zien. Als een team in de dynamiek van de vlucht-fase zit, reageren we met aannames en/of doemdenken. Dat is nu eenmaal wat we doen, dus ook ik.  Als ik dat onthoud, krijg ik ruimte om de signalen te herkennen bij mezelf én bij het team waarmee ik werk. En vervolgens hen helpen dit zelf ook te gaan herkennen. Dit kan een hoop dingen ophelderen.

Zo kwam ik een team tegen dat wilde bespreken hoe ze om konden gaan met de grote werkstress die ze voelden. Ergens in het gesprek zei Monique: “Het enige waar ik invloed op kan nemen is als ik nee ga zeggen tegen een vraag. Maar dat belast mijn collega’s weer en dan verschuif ik het probleem”.  “Eh…O.. wacht even dat is een aanname” zeggen een aantal andere teamleden. Monique lacht en zegt, ja dat is zo. “ Ik wil ‘m wel checken”. Een moment van stilte, even neemt voelbaar de spanning toe.

Het team geeft unaniem nee op haar aanname, dat zij het team belast wanneer ze nee zegt. “ Ik begrijp heel goed dat als jij ergens midden in zit dat je nee zegt tegen een vraag van mij”. “ ik vind het ook belangrijk dat we als team nee kunnen zeggen tegen een verzoek”.  Monique gaat verzitten en slaakt een zucht: “ ja, moet ik even binnen laten komen. Het is wel een opluchting”. Een aantal andere teamleden vertellen dat ze dezelfde aanname hebben. Het team bespreekt wat het effect is op hun werkstress als bijna het gehele team geen nee durft te zeggen.

Herken jij ook de aannames in de gesprekken die jullie als (management)team hebben? Zie je dat dit tot misverstanden leidt? Denk bijvoorbeeld aan afspraken die achteraf toch niet helder bleken of lange gesprekken die achteraf berusten op miscommunicatie. Of aan felle reacties naar elkaar, zonder echt te weten wat de ander precies bedoelde.

Wil jij ook vaardigheden ontwikkelen zodat jullie heldere communicatie en goede gesprekken creëren in plaats van ruis en misverstanden? Bel of mail ons, dan verkennen we wat jouw team kan doen om aannames samen de baas te worden.